Szafran: naturalny antybiotyk
Antybiotyk, a przede wszystkim naturalny środek oczyszczający organizm.
Ale jak kupić prawdziwy szafran? Jak odróżnić ten prawdziwy od fałszywego?
Tak na prawdę to nie jest wcale trudne. Przyprawy uzyskane z roślin naturalny szafran Crocus sativus i krokosz barwierski Carthamus tinctorius wyraźnie różnią się od siebie.
Szafran to najdroższa na świecie przyprawa pozyskiwana z ususzonych jaskrawopurpurowych pręcików kwiatu gatunku Crocus sativus.
Nadaje potrawom delikatny ale specyficzny smak świadczący o zawartości jodu w tych częściach rośliny i jednocześnie barwi na czerwono-pomarańczowy kolor. Stosowana najczęściej do przyprawiania regionalnych słodyczy – jak na przykład ras malai, a także białego ryżu przygotowywanego jako prasad (święty posiłek) podczas hinduskich festiwali. Przyprawa ta najczęściej moczona uprzednio w ciepłym mleku lub wodzie, stosowana jest pod koniec gotowania.
Najwyraźniejszą cechą prawdziwego szafranu jest aromat jodu. Jest on tak silny, że 1 pręcik przyprawy nadaje wyraźny aromat 1 litrowi wody. Niejednokrotnie czytałam komentarze użytkowników sieci sprzedaży kupujących ten produkt po raz pierwszy, zaskoczonych silnym zapachem „czegoś sztucznego”… to nie plastik, tak pachnie jod. Drugą wyraźną cechą są właściwości barwiące jodu zawartego w szafranie. I znowu 1 pręcik kwiatu gotowany ze szklanką ryżu może wyraźnie zabarwić danie.
Szafran ma szczególne znaczenie w rytuałach religijnych niemal wszystkich regionalnych wyznań subkontynentu Indyjskiego. Największym jego producentem jest Iran. W Indiach produkowany jest wyłącznie na północy kraju w stanie Jammu and Kashmir.
Szafran fałszywy czyli krokosz barwierski to roślina, której płatki kwiatu do złudzenia przypominają pręciki szafranu.
Podobnie jak szafran, safflower ma właściwości barwiące. Jednak zarówno smak, aromat jak i lecznicze właściwości prawdziwego szafranu są wyraźnie silniejsze. W kuchni przyprawa ta jest stosowana głównie do barwienia potraw jako tańszy substytut szafranu. Często jest sprzedawana jako szafran z zawyżoną ceną.
Safflower produkowany jest głównie dla pozyskania oleju z nasion. Olej ten nie posiada szczególnego koloru ani aromatu, swoimi wartościami odżywczymi zbliżony jest do oleju słonecznikowego. Służy głównie do produkcji artykułów tłuszczowych typu margaryny.
Współcześnie największym producentem safflowera jest Kazachstan oraz Indie.
Kupując szafran na ozon, amazon, allegro, czy gdziekolwiek wirtualnie dobrze upewnić się co do kraju pochodzenia produktu.
Twierdzi się, że oryginalny i najlepszej jakości szafran produkowany jest w Iranie i Kaszmirze. Nigdy natomiast nie kupiłam dobrej jakości szafranu z produkcji hiszpańskiej.
Kurkuma – pochodząca od rośliny Curcuma longa – to sproszkowany suszony korzeń rośliny ostryż długi. Korzeń kurkumy kształtem przypomina korzeń imbiru – nie znający tych przypraw mogą mieć trudności z ich odróżnieniem spacerując po targu; odróżnić je łatwo można w przekroju – kolor wyjaśnia wszystko, ale często żółty kolor widoczny jest nawet na skórce. W ostatnich czasach kurkuma pojawiała się również w polskich sklepach na półce obok imbiru.
Chociaż nazywana szafranem ubogich, kurkuma stanowi tak samo jak i szafran ważny element indyjskiej kultury i kuchni. Właściwie jest tam niezbędna i stanowi konieczny i wcale nienajtańszy zakup dla indyjskich rodzin, warunek urody młodych dziewcząt i zdrowia starych rodziców.
Od stuleci kurkuma była stosowana w medycynie ajurwedyjskiej, unani oraz południowoindyjskiej medycynie siddha. Podobnie jak w przypadku szafranu przypisuje się jej właściwości antybiotyku, chociaż mając na myśli antybiotyk taki jak czosnek, szafran czy kurkuma można wyeliminować ryzyko niszczącego oddziaływania na organizm, jak to jest w przypadku farmaceutyki fabrycznej.
Największym producentem, konsumentem i eksporterem kurkumy są obecnie Indie.
» Tu zobacz mój przewodnik przez świat indyjskich przypraw z ich lokalnymi nazwami
